Xάρτινο ρόδο

Χάθηκα στα μονοπάτια του χρόνου χωρίς να κοιτάξω πίσω
και έφτασα πάλι εδώ στα γνώριμα μέρη
όπου ο χώρος δεν υπάρχει,μονάχα σκέψεις
που αγκαλιάζουν αυτά που δεν μπόρεσα να δω

τα χέρια μου τρέμουν δεν μπορώ να σκεφτώ δεν μπορώ να γράψω
νιώθω το μαύρο να με καλύπτει να με πνίγει να με τραβά εδώ κάτω

ο κόσμος δεν υπάρχει και μαζί του δεν υπάρχω κι εγώ
είμαι ένα ψέμα ένας μύθος που κάθε άνοιξη αναγεννιέται
στα πιο σκοτεινά μέρη αυτού του κάστρου

έρχεται καταιγίδα το νιώθω

πες μου εσύ που τα ξέρεις όλα
πως θα φυλάξω το χάρτινο ρόδο
που κρατώ στα χέρια μου