Κυριακή 7 Αυγούστου 2011

Ανόητη πραγματικότητα


και ο καιρός πέρασε πλάι από το γαλανό της θάλασσας
αφήνοντας το παρελθόν να γίνει μέλλον
χωρίς να αγγίξει το παρόν

μαρμαρωμένη η ματιά μου
στο ασπρόμαυρο του χθες

νεράιδα


σήκωσα το χέρι και σε άγγιξα
μα δεν σε ένιωσα

έσκυψα και σε φίλησα
μα τα χείλη σου παγωμένα
πιο παγωμένα κι από το μαύρο

και άφησα το ρόδο να πέσει
που κρατούσα τόσα χρόνια
να γίνει ένα με το χώμα

και άφησα τα χρώματα να φύγουν
που σου είχα χαρίσει
να γίνουν σταγόνες του ουρανού

και άφησα το πορφυρό ποτάμι
των συναισθημάτων μου
να πνίξει την χαμένη σου μοναδικότητα

και άφησα εμένα
εκεί στο παραμύθι

σε εκείνο το μαγικό παραμύθι
φτιαγμένο από την ανόητη πραγματικότητα