Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Θλίψη


είναι μερικές φορές
που φοβάσαι να κοιμηθείς
μήπως και έρθει,
σου σκεπάσει τα όνειρα τις ελπίδες

είναι μερικές φορές
που δεν τολμάς να ξυπνήσεις
γιατί στέκει εκεί έως ότου σε βουλιάξει,
σε κάνει να μισήσεις τον εαυτό σου

είναι μερικές φορές
που αγγίζεις το πρόσωπο σου
για να μην τη δεις
και σου πάρει όλα τα δάκρυα

Συνήθως ακολουθεί της λύπης
μα τώρα με βρήκε αμέσως


Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Παραμύθι


Μου 'παν ένα παραμύθι κάποτε για έναν πριγκιπάκο
που ζούσε στου ουρανού τα μέρη

του άρεσε πολύ να παίζει με τα σύννεφα

να σκαρφαλώνει επάνω τους

και να ταξιδεύει σε κόσμους

που δεν τους είχε δει ανθρώπινο μάτι


Σε ένα από τα ταξίδια του

συνάντησε μια όμορφη νεράιδα

Θέλεις να έρθεις να γνωρίσουμε τον κόσμο

είπε ο πριγκιπάκος

θα έρθω να μην είσαι μόνος

θα σου κρατώ το χέρι
να μην πέσεις ποτέ από κει ψηλά
αποκρίθηκε η νεράιδα

μαγικό το άγγιγμα της

ένιωθε ευτυχισμένος
εκεί πάνω στο μικρο συννεφάκι
η ώρα πέρασε και τον πήρε ο ύπνος
ένιωσε το χέρι του παγωμένο
και ξύπνησε


δεν ήταν εκεί είχε φύγει
η νεράιδα του, πέταξε μακριά

ο πρικγιπάκος άπλωσε τα χέρια του
σκορπίζοντας όση νεραϊδόσκονη είχε απομείνει

από το άγγιγμα της


σήκωσε το βλέμμα στον ουρανό

έκλεισε τα μάτια και χάθηκε στην καταιγίδα




Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Xάρτινο ρόδο



Χάθηκα στα μονοπάτια του χρόνου χωρίς να κοιτάξω πίσω
και έφτασα πάλι εδώ στα γνώριμα μέρη
όπου ο χώρος δεν υπάρχει,μονάχα σκέψεις
που αγκαλιάζουν αυτά που δεν μπόρεσα να δω

τα χέρια μου τρέμουν δεν μπορώ να σκεφτώ δεν μπορώ να γράψω
νιώθω το μαύρο να με καλύπτει να με πνίγει να με τραβά εδώ κάτω

ο κόσμος δεν υπάρχει και μαζί του δεν υπάρχω κι εγώ
είμαι ένα ψέμα ένας μύθος που κάθε άνοιξη αναγεννιέται
στα πιο σκοτεινά μέρη αυτού του κάστρου

έρχεται καταιγίδα το νιώθω

πες μου εσύ που τα ξέρεις όλα
πως θα φυλάξω το χάρτινο ρόδο
που κρατώ στα χέρια μου