Ποτέ για το... τίποτα

Μετά από ένα τετραήμερο εργασίας - διακοπών και διασκέδασης είμαι πάλι εδώ στην όμορφη Θεσσαλονίκη. Στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Σε αυτή την πόλη που έκανα τα πρώτα όνειρα για το μέλλον . Λένε συνήθως ότι είναι ωραίο να ονειρεύεσαι,να σχεδιάζεις το μέλλον και να προσπαθείς για πράγματα που δεν σου χαρίζονται . Επίσης λένε ότι τα όνειρα όταν δεν χωράνε στα μάτια γίνονται δάκρυα. Για μερικούς ανθρώπους ίσως ένα όνειρο να γίνει δάκρυ για άλλους πάλι όχι.

Έκανα λοιπόν και 'γω τα δικά μου όνειρα για τη ζωή και ζούσα μέσα από αυτά. Μετά από μια περίοδο έντονων συναισθημάτων και καταστάσεων κατάλαβα πόσο μόνος ήμουν στα όνειρα μου και πόσο θα ήθελα να ήμουν ένας απλός θεατής και όχι ο πρωταγωνιστής των καταστάσεων. Δυστυχώς η Ζ Ω Η δεν μου έκανε το χατίρι ή καλύτερα θα έλεγα ότι δεν μου έδωσε την ευκαιρία για προσπάθεια.

Στην όλη προσπάθεια αποφυγής των δεδομένων ήταν πλάι μου ένας φίλος, μαθηματικός στο επάγγελμα και ίσως ένα από τα καλύτερα παιδιά που υπάρχουν σήμερα. Αυτός λοιπόν με μια μαθηματική ανάλυση μου απέδειξε ότι οι λύσεις των προβλημάτων προέρχονται μέσα από το ίδιο το πρόβλημα και όχι από το 'κοφτερό' μυαλό μας. Για να βρεις τις ρίζες μιας δευτεροβάθμιας εξίσωσης δεν ανατρέχεις απλά στο τυπολόγιο αλλά κοιτάς αν όντως έχεις να λύσεις μια δευτεροβάθμια εξίσωση. Εδώ θα έλεγα ότι η ουσία των πραγμάτων έχει να κάνει με τον τρόπο σκέψης της κάθε προσωπικότητας και όχι με μια απλή επεξεργασία δεδομένων.

Το σίγουρο είναι ότι π ο τ ε δεν θα έρθω σε αντιπαράθεση με τον εαυτό μου για να αντιμετωπίσω το τ ί π ο τ α των άλλων.