Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2007

Το λαβωμένο ξωτικό


Στη μέση του δάσους στα όρια του βάλτου σε είδα να τρέχεις λαβωμένο ξωτικό κρατώντας στα χέρια σου την λύπη των ανθρώπων. Την έκλεψες λέει από το βασίλειο της θλίψης θέλοντας να την κρύψεις στα έγκατα του βάλτου.Όμως δεν υπολόγισες τα θηρία του κάστρου. Τρέχουν ξωπίσω σου ξωτικό να σε κατασπαράξουν.

Σταμάτησες και με κοίταξες με το φοβισμένο σου βλέμμα. Μου ζήτησες νερό όμως δεν είχα να σου δώσω. Κάθισες πλάι μου εξαντλημένο ελπίζοντας να σου δώσω λίγη από την χαρά μου. Μα την εχω χάσει εδώ και καιρό.Το μυστικό σου το κρατάω καλά κρυμμένο. Συνέχισε να τρέχεις κυνηγημένο χωρίς να κοιτάς πίσω και 'γώ θα κάτσω εδώ στο βάλτο να περιμένω.


Σκέπασε την λύπη με τα δάκρυα σου.Άφησε την στην όχθη του βάλτου και πότισε το χώμα με το αίμα που τρέχει από τις πληγές σου.Εκεί που θα πέσεις θα φυτρώσει ένα λουλούδι που το χρώμα του θα λέγεται χαρά και το άρωμα του ευτυχία.Λαβωμένο ξωτικό κάθε άνοιξη θα είμαι εδώ να παίρνω λίγη από τη χαρά σου, που δεν μπόρεσα ποτέ να σου προσφέρω εγώ.

14 σχόλια:

orestis είπε...

Νομίζω το καλύτερο σου μέχρι στιγμής.

Γι΄αυτό δεν θα μπω σε διαδικασία ανάλυσης.

Τα είπες όλα όπως έπρεπε.

Mousitsa είπε...

Υπέροχο..
Μπορείς να πεις στο ξωτικό να έρθει να πάρει και τη δική μου θλίψη να την πάει πέρα από τον βάλτο...;Κι ας ξέρω ότι με τον τρόπο αυτό θα γίνει η λαβωματιά βαθύτερη...όμως εγώ δεν μπορώ να περιμένω μέχρι να έρθει η άνοιξη..

KouKos είπε...

Ώστε έτσι εξηγείτε αγαπημένε μου φίλε μου diage! Έτσι εξηγείτε πως η θλίψη μου μετατράπηκε σε χαρά...
Κάποτε, μια φίλη μου που είχε δει το ξωτικό, μου έλεγε πως καθώς έτρεχε, σκόρπιζε ξωπίσω του κάποια ψίχουλα, που τα έλεγαν ελπίδα! Πιστεύοντας πως την επόμενη άνοιξη θα έβρισκε ξανά τον δρόμο. Όμως ένα πουλί, που το λένε χρόνο, έφαγε όσα ψίχουλα έφταναν για να χορτάσει και τα υπόλοιπα τα αποθήκευσε στο σπίτι του, που είναι το κάστρο του μέλλοντος. Έτσι, το ξωτικό δεν μπόρεσε ποτέ να επιστρέψει...

Ο χρόνος κατάλαβε το λάθος του. Κάθε ψίχουλο, είναι η ελπίδες ενός ανθρώπου. Έτσι, το δικό μας ψίχουλο θα το φάει μόλις αφήσουμε την τελευταία μας πνοή σ'αυτόν τον κόσμο.

Αυτά έγιναν εδώ και πολλούς αιώνες, τότε που πράγματι υπήρχαν τα ξωτικά! Οι άνθρωποι τότε το γνώριζαν, και μέχρι τις μέρες μας έχουν μείνει οι εκφράσεις:

"Η ελπίδα βρίσκεται στο μέλλον"
"Όσο ζω ελπίζω"
"Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία"
και πολλές άλλες...

orestis είπε...

Κούκε τα είπες όλα.

Κάντο ποστ και αυτό το σχόλιο

diage είπε...

Σε ευχαριστώ πολύ Ορέστη μου.Χαίρομαι που σου άρεσε.

diage είπε...

Θα του το πω μουσίτσα μου όταν το δω!Αλλιώς θα έρθεις μαζί μου την άνοιξη στον βάλτο.

diage είπε...

Φίλε όπως τα λες είναι.Σου ζητώ λοιπόν να μου δώσεις λίγη από την χαρά σου.Την άνοιξη θα έρθεις κι εσύ μαζί μου στον βάλτο.

diage είπε...

Ορεστάκο μου ο κούκος θέλει έναυσμα για να γράψει.Όταν ξεκινήσει όμως δεν μπορεί να τον πιάσει κανείς μας.

orestis είπε...

Α θα έρθω και γω στον βάλτο.

Για να ειμαστε τρεις και ο κούκος.

χεχε

diage είπε...

Θα οργανώσω εκδρομή την άνοιξη στον βάλτο!όσοι πιστοί προσέλθετε.

Mousitsa είπε...

Ετοιμάστε βαλίτσες!!Φόρτσα για τον βάλτο..Ωραία θα είναι.3 και ο κουκος κυριολεκτικα..χωχιχα

KouKos είπε...

Εμένα δε θα με ρωτήσετε; :)
Ορέστη μου, όταν φτάσετε στο βάλτο.. κοίτα ανατολικά! Θά'μαι κι εγώ εκεί :-p

diage είπε...

Πολύ επιτυχία ο βάλτος τελικά!

diage είπε...

Φίλε όταν υπάρχουν τρεις, ο κούκος έρχεται θέλει δεν θέλει.