Λουλούδι των σκιών

Πέρασα από δίπλα σου λουλούδι των σκιών
χωρίς να νιώσω το άρωμα σου
κοίταξα εκεί ψηλά στα μέρη που μου έδειξες
μα δεν βρήκα τίποτα που να ζηλέψει την ομορφιά σου

δυο ευχές
κρυμμένες στην σκιά σου
κρατούν γερά τα όνειρα
πίνοντας απ' της χαράς σου
το νερο

μοναδική στον κήπο των ευχών
ακούγεται η φωνή σου
λουλούδι των σκιών

και 'γω τρέχω ξωπίσω σου
μήπως προλάβω
και σώσω εσένα

που έπνιξες στο χρώμα σου
του έρωτα την δόξα

"ευχαριστώ πολύ την Νadia Gaberlo
που μου επέτρεψε να αναρτήσω έναν από τους πίνακες της"

Πριγκίπισσα του ονείρου

Για σένα πριγκίπισσα του ονείρου
βαδίζω στου χρόνου τα μονοπάτια
αναζητώντας όλα εκείνα
που σε κάνουν να υπάρχεις

αισθήματα νομίζω πως τα λένε

Για σένα πριγκίπισσα του ονείρου
κλέβω από του ήλιου την αυλή
σταγόνες φωτός για να
ζεστάνω την καρδιά σου

που μοιάζει τόσο σιωπηλή

Για σένα κρατώ στα χέρια μου
εκείνο το μαραμένο τριαντάφυλλο
που σε πληγώνει

Για σένα σηκώνω το βλέμμα
και κοιτώ τον ουρανό

Τα δάκρυα των θεών
για σένα και για μένα

Αυτό το ρόδο δεν θα πεθάνει ποτέ

Ευτυχία

Απροσδιόριστη ακόμη από τα βάθη των αιώνων
Κι όμως το αίμα τους δώρισαν στο βωμό των πόνων
Πολέμησαν τον εαυτό τους για να σε κατακτήσουν
Άφησαν τα πάντα πίσω τους για να σ' αναζητήσουν

Έψαχναν το φως που εκπέμπει η ψυχή σου
Της ζωής τους το σκοτάδι θα 'φευγε όταν θα 'ταν μαζί σου
Άδικα, χρόνια ολόκληρα περιπλανήθηκαν
Μη τυχόν και δεν σε συναντήσουν φοβήθηκαν

Δεν έφυγαν απ' την πλάνη κι ας περάσαν οι καιροί
Δεν κατάλαβαν πως οι ίδιοι ήταν της ζωής τους αρχηγοί
Δεν άναψε ποτέ το κερί σου στις ψυχές τους
Γιατί δεν έκαναν τίποτα πέρα απ' τις αρχές τους

Δεν σ' αντίκρισαν ποτέ κι ας ήσουν πίσω απ' τα όρια
Δεν σ' ένιωσαν ποτέ κι ας ήταν το χαμόγελο τους δική σου απόρροια
Σ' εφήμερες αγάπες σε αναζήτησαν απεγνωσμένα
Στη σκέψη σου δάκρυα, στα μάτια τους τα λυπημένα

Κρυμμένη στη ζωή τους, τους χαμογελούσες πικρά
Ήθελες να τους φωνάξεις "Μην ψάχνετε μακρυά"
Σε πράγματα μικρά έπρεπε να στρέψουνε το βλέμμα
Τότε μόνο τη χαρά θα γνώριζαν με το δικό σου νεύμα.

"Ευχαριστώ πολύ την Μαρούλα που μου επέτρεψε ν' αναρτήσω αυτό το πολύ όμορφο ποίημα.Ίσως ένα από τα καλύτερα της"

Πηγή ονείρων

Πέρα από τα όρια της φαντασίας
στην αρχή του ονειρικού
στέκεσαι αντίκρυ της λύπης
σκορπώντας την σιωπή σου
εδώ κι εκεί

Η αρμονία των σκέψεων σου
φως στο υδάτινο παλάτι
της ομορφιάς

Στον μαρμαρένιο θρόνο σου
γονατίζω και σου προσφέρω
ένα μαύρο Ρόδο

Ελπίζοντας να δω μέσα από τα μάτια σου
όλα όσα κρύβει η αγέννητη χαρά σου

Πηγή ονείρων το βλέμμα σου
βασίλισσα μου

Η μελωδία της μοναξιάς

Σε είδα να κάθεσαι στον βράχο της μοναξιάς
χαμένη στον ωκεανό των σκέψεων σου
ζητώντας αγάπη

ο ουρανός κλαίει μαζί σου

Στέκομαι και ακούω την μελωδία της μοναξιάς
περιμένοντας ν' αντικρίσω το μαγικό σου βλέμμα
που είχαν πει ότι όποιος το δει θα
χαθεί για πάντα

Στα ίχνη της όμορφης νεράιδας Part II

Βρέθηκα πάλι εκεί σε εκείνα τα γνώριμα μέρη.Μάλλον η αναζήτηση απαντήσεων με οδήγησε πάλι στο ίδιο τοπίο.Δεν κάνει πολύ κρύο παρόλο που φυσά.Οι ήχοι του δάσους μου δημιουργούν αίσθημα φόβου.Ξέρω όμως ότι θα την δω.Ξέρω ότι είναι κάπου εκεί και με κοιτά περιμένοντας να φύγει η σύγχυση που επικρατεί στο μυαλό μου.

Ακούω φωνές.Δεν μπορώ να αντιληφθώ όμως αν είναι πραγματικότητα η δημιούργημα του μυαλού μου.Αδυνατώ να προσαρμοστώ στο περιβάλλον.Θέλω να φύγω κι όμως κάτι με κρατάει εκεί. Μια κίνηση έπεσε στην αντίληψή μου με την άκρη του ματιού μου εκεί στο μεγάλο δέντρο.Αγριεύτηκα λιγάκι.Λίγο το σκοτάδι, λίγο οι ήχοι του δάσους.Θεωρώντας ότι είναι η φαντασία μου έστρεψα το βλέμμα προς τα κει.

"Οι νεράιδες είναι παντού" μου λέει "απλά εσύ δεν τις βλέπεις".Στεκόμουν παγωμένος να κοιτώ την όμορφη νεράιδα.Ο γλυκός ήχος της φωνής της κάλυψε την σύγχυση των σκέψεων μου."Όσο λιγοστεύει η αγάπη τόσο θα χάνονται οι νεράιδες και θα μείνουν πιο λίγες ακόμα".Ήθελα τόσα πολλά να πω αλλά δίστασα.Μήπως και ο λόγος μου την απομακρύνει. "Σήμερα έχουμε χορό" αποκρίθηκε.Με μια κίνηση χάθηκε στα δέντρα.

Άρχισε να ψιχαλίζει.Κοιτώντας τον ουρανό είδα τα αστέρια.Τότε κατάλαβα ότι είναι τα δάκρυα των νεράιδων του δάσους που χόρευαν.Δεν ήταν γιορτή.Ήταν η λύπη που άπλωσε τα φτερά της παντού.Αντίκρισα την ομορφιά των αισθήσεων πίσω από τις γραμμές του ονείρου.

Έμεινα εκεί να κοιτώ τον ουρανό θαυμάζοντας τον μαγικό χορό των νεράιδων.

Πίσω από σκέψεις.. κρύβομαι

Πόσος χρόνος χρειάζεται αλήθεια για να κοιτάξεις από τότε έως τώρα;

μερικά δευτερόλεπτα νομίζω

τόσα ώστε να εμπεριέχουν το θέλω σου που κρύβεται καλά πίσω απ το πρέπει

και όταν ανοίγεις τα μάτια σου, τίποτα δεν είναι ίδιο

μόνο οι σκέψεις που τριγυρίζουν στο μυαλό σου χρόνια τώρα

ψάχνοντας διέξοδο από το σκοτάδι της ανησυχίας

Τι νομίζεις ότι είσαι;

αυτό που ήθελες πάντα, με την διαφορά ότι σε αντίθεση με σένα έχω χαθεί

βλέπεις.. οι δρόμοι ήταν αρκετοί

κοίτα με καλά πίσω από το φάσμα του φανταστικού

και ζήσε από την πραγματικότητα μου

Φανταστική αλήθεια

Είναι ωραία εκεί στον πράσινο λόφο

πέρα από τις σκέψεις, γονατιστός μπροστά σου
παλεύω με την ηρεμία της απόλυτης δημιουργίας

Έχω ξαναπάει εκεί

δυο φτερά ανοιγμένα μπρος σου
κρατάνε τα όνειρα μου

Μα τώρα είναι αλλιώς

η πνοή σου, ζωή θα δώσει
στο πιο όμορφο λουλούδι του λόφου

"αφιερωμένο σε έναν άνθρωπο που γνώρισα πρόσφατα
και μ' έχει συνεπάρει το μεγαλείο των σκέψεων του"

Το τραγούδι της ομορφιάς

Περπατώ στο μονοπάτι που οδηγεί στο τέλος του κόσμου ακούγοντας το τραγούδι της ομορφιάς.Στο βάθος εκεί στα καταπράσινα δέντρα κάθεται η ποίηση και μοιράζει απλόχερα την γαλήνη.Πιο κάτω η μελωδία φλερτάρει με τον άνεμο και την θάλασσα σκορπώντας νότες στο βασίλειο του νου.Είναι ωραίο το τραγούδι της ομορφιάς.

Κάπου εκεί ψηλά κοντά στον λόφο της χαράς συνάντησα την δημιουργία.Έδινε χρώμα στα μάτια σου και άρωμα στην σκέψη σου.Στάθηκα πλάι σου χαμένος στις σκέψεις μου να σε κοιτώ.Σκέφτηκα ότι πρέπει να φύγω.Αλλά το σώμα ήταν αδύνατο να υπακούσει στις προσταγές του νου.

Τότε κατάλαβα ότι είμαι εγκλωβισμένος στο ποτάμι των συναισθημάτων.

Άπλωσε το χέρι σου νεράιδα και σώσε με.

Το λαβωμένο ξωτικό

Στη μέση του δάσους στα όρια του βάλτου σε είδα να τρέχεις λαβωμένο ξωτικό κρατώντας στα χέρια σου την λύπη των ανθρώπων. Την έκλεψες λέει από το βασίλειο της θλίψης θέλοντας να την κρύψεις στα έγκατα του βάλτου.Όμως δεν υπολόγισες τα θηρία του κάστρου. Τρέχουν ξωπίσω σου ξωτικό να σε κατασπαράξουν.

Σταμάτησες και με κοίταξες με το φοβισμένο σου βλέμμα. Μου ζήτησες νερό όμως δεν είχα να σου δώσω. Κάθισες πλάι μου εξαντλημένο ελπίζοντας να σου δώσω λίγη από την χαρά μου. Μα την εχω χάσει εδώ και καιρό.Το μυστικό σου το κρατάω καλά κρυμμένο. Συνέχισε να τρέχεις κυνηγημένο χωρίς να κοιτάς πίσω και 'γώ θα κάτσω εδώ στο βάλτο να περιμένω.

Σκέπασε την λύπη με τα δάκρυα σου.Άφησε την στην όχθη του βάλτου και πότισε το χώμα με το αίμα που τρέχει από τις πληγές σου.Εκεί που θα πέσεις θα φυτρώσει ένα λουλούδι που το χρώμα του θα λέγεται χαρά και το άρωμα του ευτυχία.Λαβωμένο ξωτικό κάθε άνοιξη θα είμαι εδώ να παίρνω λίγη από τη χαρά σου, που δεν μπόρεσα ποτέ να σου προσφέρω εγώ.

Κοιτώντας τα μάτια σου

Ψάχνω να βρω το ποτάμι των ονείρων σου
μήπως και παρασύρει τη φαντασία μου

Θέλω να δω πέρα από το βλέμμα σου
εκεί που αρχίζει το πηγάδι της λύπης σου

Ψάχνω να βρω το λουλούδι της σκέψης σου
πέρα απ' τον λόφο, στον κήπο της χαράς σου

Μα ο χρόνος έχει παγώσει
απέναντι από το χαμόγελο σου

και ο χώρος μ' έχει κυκλώσει
καθώς τον πλημμυρίζει το χρώμα των ματιών σου

με ρωτάς αν υπάρχω
και σου λέω ότι ζω.

Το σπίτι μου

Ο άνεμος φυσά δυνατά.Ο ήχος του αέρα καθώς διαπερνά τις χαραμάδες του ξύλινου σπιτιού δημιουργεί ρίγος φόβου.Είναι αργά.Περασμένες δώδεκα.Εγώ μέσα κλεισμένος περιμένω να ξημερώσει.Κοιτώ δειλά από το παράθυρο μήπως και διακρίνω κάτι.Ένα φως που θα μου δώσει ελπίδες.θέλω κάποιος να είναι εδώ. Ίσως είναι μεγάλη η επιθυμία να φύγω από αυτό το σπίτι.

Μα δεν μπορώ γιατί φοβάμαι.Κάθομαι στην άκρη σκυφτός κάτω από το παλιό τραπεζάκι και περιμένω.Το κεράκι απέναντι μου, τρεμοσβήνει.Μάλλον τελείωσε η ζωή του.Το αρχοντικό ρολόι στον τοίχο μου κρατάει συντροφιά.Το κοιτώ συνέχεια μήπως και μου χαμογελάσει.Ο χρόνος έχει σταματήσει.Αργεί να ξημερώσει,όμως εγώ θα περιμένω.

Κοιτώ στον καθρέφτη και βλέπω το σπίτι μου.

Δίπλα μου ένας άγγελος

Η μορφή σου φως στα σκοτεινά παλάτια
μα ο χρόνος,κάπου εκεί απέναντι κάθεται και σε κοιτά.
Περιμένει πότε θα πετάξεις μακριά, πέρα απ' τον κόσμο.
Νομίζω πως θέλει να κλέψει λίγη από τη χαρά μου.

Μα εγώ πέρα από τις γραμμές του, χτίζω ελπίδες
και τις κρατώ γερά μέχρι την στιγμή της ήττας μου.
Θα είμαι εκεί κοντά πάνω στο βράχο της σκέψης σου
Ζητώντας κάτι από την αθάνατη ματιά σου.

Στα ματωμένα σου φτερά ο πόνος συνάντησε την θλίψη.
Της πρόσφερε λουλούδι δίχως άρωμα, μα ούτε και χρώμα.
Ένα μαύρο ρόδο,που θα της κρατάει συντροφιά
ως τα βάθη τις αιωνιότητας.

Ο ουρανός κλαίει,φοβάμαι θέλω να είμαι κοντά σου.

Πρίν τη μάχη...

-Η ώρα έφτασε .Θέλω να είσαι πλάι μου ότι και αν γίνει.

-Βασιλιά μου η καρδιά μου σου ανήκει.θα είμαι πλάι σου ακόμα και στο θάνατο.Είμαι εδώ για να σε υπηρετώ.

-Είναι αργά καλή μου το κάστρο θα πέσει σε λίγες ώρες και μαζί του η αυτοκρατορία μου.

-Άρχοντα μου, η ζωή σου πνοή μου όλα αυτά τα χρόνια.Δεν τελείωσε τίποτα ακόμα.

-Δεν μπορώ να πολεμήσω χωρίς όπλα.Η καταστροφή του εαυτού μου ρίζωσε στα θεμέλια του κάστρου μου.Άργησα καλή μου.

-Έχουμε αρκετό χρόνο ακόμα μέχρι τη μεγάλη μάχη.Αντλώ δύναμη άρχοντα μου από το μεγαλείο των σκέψεων σου.Μην με εγκαταλείπεις τώρα σε παρακαλώ.

-Το ποτάμι της οργής έχει ξεχειλίσει.Έπνιξε τον οίκτο και πήρε την αγάπη.Πως θα σηκώσω το κεφάλι στον λαό μου;

-Πάρε το δάκρυ μου και φύλαξε το.Μέσα από το φόβο μου θα αναγεννηθεί η δύναμη σου.

-Υποκλίνομαι μπροστά σου βασίλισσα μου.Σπαθί μου η αγάπη σου.Ο λόγος σου ασπίδα. Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να προσπεράσω τις γυάλινες πύλες των ονείρων μου.Μα θα προσπαθήσω.

-Μαζί άρχοντα μου θα ταξιδέψουμε στον μαύρο ωκεανό .

Στα ίχνη της όμορφης νεράιδας

Μέσα σε λίγα λεπτά σκοτείνιασε.Τότε κατάλαβα ότι ήμουν ακόμα εκεί.Σε εκείνο το δάσος, χαμένος να ψάχνω απαντήσεις.Είχα ακούσει ότι το δάσος αυτό ανήκει σε μια όμορφη νεράιδα και κάθε που βραδιάζει είναι εκεί αναζητώντας την αλήθεια.Ένα δροσερό αεράκι διαπέρασε το σώμα μου κάνοντας αισθητή την παρουσία της.Τρόμαξα λίγο γιατί δεν ήξερα αν είμαι εγώ αυτός που θα την αντικρίσει.Ένιωθα το χρώμα των ματιών της να με περιβάλει.Ήξερα ότι ήταν κάπου εκεί και με κοιτούσε.Λες και ήθελε κάτι να μου πει.Σταμάτησα να περπατώ μήπως και ακούσω τίποτα.Η εικόνα της μοναδική.Ήταν σαν ένα λουλούδι που ανθίζει την αυγή.Μαγικό το άρωμα.Πλούσια χρώματα που με οδηγούσαν στην αγνότητα του νου. Το πρόσωπο της αχνοφαινόταν μέσα στο σκοτάδι. Ίσα που διέκρινα ένα λυπημένο ύφος.Στεκόταν εκεί και με κοιτούσε μέσα από τα υγρά μάτια της.Δεν μπορούσα να σκεφτώ τίποτε άλλο.Ήθελα μόνο να την κοιτάζω.Ήθελα να σταματήσει ο χρόνος καθώς θα περιπλανιόμουν στο χώρο προς αναζήτηση της.Το μόνο που ξεστόμισα εκείνη τι στιγμή ήταν ένα "Γιατί".Χαμογέλασε και χάθηκε στο σκοτάδι.Από τότε είμαι στα ίχνη της όμορφης νεράιδας αναζητώντας την ομορφιά των αισθήσεων.

Μετά την λύπη..

Δεν υπάρχει τίποτα που να με κρατάει κοντά σε σένα.
Θέλω να φύγω μακριά, πέρα από την αγνότητα των ματιών σου.
Θέλω να αντικρίσω το πιο μακρινό αστέρι,
ξέρεις.. εκείνο που μου κρατούσε συντροφιά
εκείνες τις σιωπηλές νύχτες του χειμώνα.
Δεν μπορώ να ζω σε αυτόν τον παραμυθένιο κόσμο
με τις χάρτινες απολαύσεις.
Μια στιγμή είναι αρκετή για να σβήσει την λύπη μου
καθώς θα αναγεννιέται μέσα από την θλίψη μου.

Έιμαι.. γίνομαι.. φαίνομαι.

Είμαι

Είμαι αυτό που είμαι γιατί έτσι γεννήθηκα. Ξέρω τι έχω και που μπορώ να φτάσω.Μπορώ να κοιτάξω στον καθρέφτη χωρίς να ρίξω το βλέμμα μου ούτε για μια στιγμή.Είμαι κάτι που δεν μπορεί να αλλάξει.

Γίνομαι

Γίνομαι αυτό που θέλεις για να μπορέσεις να δεις από τα μάτια μου.Γίνομαι όλα όσα σε εκφράζουν για να σκεφτείς απ' το μυαλό μου.Γίνομαι η ανάσα σου για να ζεις απ' την καρδιά μου.Γίνομαι ένα με σένα για να μπορείς να με σέβεσαι.

Φαίνομαι

Φαίνομαι έτσι γιατί κρύβω αυτό που είμαι και φοβάμαι γι αυτό που έχω γίνει.

Στιγμές

Ένα ποτήρι γεμάτο με πάγο το μισό βότκα και το υπόλοιπο λεμονάδα.
Ένα πακέτο τσιγάρα και μερικά χρήματα έτσι για να μην ξεμείνουμε.
Η φωτιά στην παραλία έχει φουντώσει. Τριγύρω μερικοί καλοί φίλοι
και 'γώ με την κιθάρα μου προσπαθούμε να χαθούμε σ' αυτήν
τη μαγευτική στιγμή.Το ενδιαφέρον μεγάλο.
Οι συζητήσεις πολλές.Είναι αυτό που λέμε ότι έδεσε η παρέα.

Σαν όνειρο ακούγεται.

Είναι από αυτά τα μικρά όνειρα της στιγμής που είναι
αρκετά για να σε ταξιδέψουν σε κόσμους μακρινούς.

Ταξίδι στο άγνωστο

Ο καιρός περνά. Νομίζω πως τίποτα δεν μένει ίδιο.
Ακόμα και τα χρώματα έχουν ξεθωριάσει.
Έπεσε κάτι στην αντίληψη μου. Μια μελωδία εκεί έξω.
Μου είπαν ότι ήτανε η μελωδία της σιωπής
Δεν τους άκουσα,ήθελα μόνο να νιώσω.
Να νιώσω ότι υπάρχω κι ας έχανα το δρόμο.
Ταξίδι στο άγνωστο χωρίς προορισμό.
Ξύπνησα και τρόμαξα,κατάλαβα πως έχασα μια ευκαιρία.

Μια ματιά στο παρελθόν

Περίπου ένα χρόνο πριν μια χειμωνιάτικη βραδιά έγραψα το παρακάτω τραγουδάκι. Έμπνευση μου ήταν δυο όμορφα πράσινα μάτια. Ποτέ δεν πίστεψα ότι το τραγούδι αυτό θα αγγίξει την πραγματικότητα. Ίσως το παρελθόν να φλερτάρει με το μέλλον. Δεν ξέρω... αλλά θέλω πάρα πολύ να μάθω.


Μια πεταλούδα που χαμογελά
ρίχνει τη ματιά της στα πράσινα νερά
όλος ο κόσμος κάθεται κοιτά
πότε θα ανοίξει τα ολόχρυσα φτερά

Δυο λόγια είπα κι άρχισε να βρέχει
η καληνύχτα ακουγότανε μακριά
δυο λόγια είπα κι άρχισε να βρέχει
και με κοιτούσες πίσω απ' τα νερά

Η άνοιξη θα φέρει ένα κόκκινο λουλούδι
που το άρωμα του πάντα θα με κυνηγά
στου κόσμου το ατέλειωτο ταξίδι
θα ψάχνεις μα τότε θα 'ναι αργά

Κι αναζητώ στου ρολογιού τους δείκτες
εκείνες τις φορές που μου πες σ΄αγαπώ
σηκώνει το βλέμμα κι αρχίζει να μιλάει
για ένα όνειρο που ήταν κάποτε αληθινό

Ποτέ για το... τίποτα

Μετά από ένα τετραήμερο εργασίας - διακοπών και διασκέδασης είμαι πάλι εδώ στην όμορφη Θεσσαλονίκη. Στην πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Σε αυτή την πόλη που έκανα τα πρώτα όνειρα για το μέλλον . Λένε συνήθως ότι είναι ωραίο να ονειρεύεσαι,να σχεδιάζεις το μέλλον και να προσπαθείς για πράγματα που δεν σου χαρίζονται . Επίσης λένε ότι τα όνειρα όταν δεν χωράνε στα μάτια γίνονται δάκρυα. Για μερικούς ανθρώπους ίσως ένα όνειρο να γίνει δάκρυ για άλλους πάλι όχι.

Έκανα λοιπόν και 'γω τα δικά μου όνειρα για τη ζωή και ζούσα μέσα από αυτά. Μετά από μια περίοδο έντονων συναισθημάτων και καταστάσεων κατάλαβα πόσο μόνος ήμουν στα όνειρα μου και πόσο θα ήθελα να ήμουν ένας απλός θεατής και όχι ο πρωταγωνιστής των καταστάσεων. Δυστυχώς η Ζ Ω Η δεν μου έκανε το χατίρι ή καλύτερα θα έλεγα ότι δεν μου έδωσε την ευκαιρία για προσπάθεια.

Στην όλη προσπάθεια αποφυγής των δεδομένων ήταν πλάι μου ένας φίλος, μαθηματικός στο επάγγελμα και ίσως ένα από τα καλύτερα παιδιά που υπάρχουν σήμερα. Αυτός λοιπόν με μια μαθηματική ανάλυση μου απέδειξε ότι οι λύσεις των προβλημάτων προέρχονται μέσα από το ίδιο το πρόβλημα και όχι από το 'κοφτερό' μυαλό μας. Για να βρεις τις ρίζες μιας δευτεροβάθμιας εξίσωσης δεν ανατρέχεις απλά στο τυπολόγιο αλλά κοιτάς αν όντως έχεις να λύσεις μια δευτεροβάθμια εξίσωση. Εδώ θα έλεγα ότι η ουσία των πραγμάτων έχει να κάνει με τον τρόπο σκέψης της κάθε προσωπικότητας και όχι με μια απλή επεξεργασία δεδομένων.

Το σίγουρο είναι ότι π ο τ ε δεν θα έρθω σε αντιπαράθεση με τον εαυτό μου για να αντιμετωπίσω το τ ί π ο τ α των άλλων.