Δεν υπάρχει τίποτα που να με κρατάει κοντά σε σένα.
Θέλω να φύγω μακριά, πέρα από την αγνότητα των ματιών σου.
Θέλω να αντικρίσω το πιο μακρινό αστέρι,
ξέρεις.. εκείνο που μου κρατούσε συντροφιά
εκείνες τις σιωπηλές νύχτες του χειμώνα.
Δεν μπορώ να ζω σε αυτόν τον παραμυθένιο κόσμο
με τις χάρτινες απολαύσεις.
Μια στιγμή είναι αρκετή για να σβήσει την λύπη μου
καθώς θα αναγεννιέται μέσα από την θλίψη μου.
13 σχόλια:
Σε νιώθω απλά.
"Δεν μπορώ να ζω στον παραμυθένιο κόσμο με τις χάρτινες απολαύσεις"
Τέλειο!
Ερώτηση τη ξαναγεννιέται μέσα από τη θλίψη;
Η στιγμή ή κάτι δεν κατάλαβα πάλι;
Σωστά κατάλαβες.Η λύπη είναι ένα παρακλάδι της θλίψης.Θλιμμένος είναι ο κόσμος μου μα η λύπη δεν υπάρχει.
Τώρα με μπέρδεψες πάλι.
"Θλιμμένος είναι ο κόσμος μου μα η λύπη δεν υπάρχει"
Γίνεται αυτό και πώς;
Η λύπη είναι πρόσκαιρη.Η θλίψη είναι παντοτινή.
Καλά αυτό που είπες τώρα ήταν...
Μας έδωσες τροφή για σκέψη, για μια ακόμα φορά!!!
η θλίψη μπορεί να είναι και τροφή για δημιουργία...η λύπη σε αφήνει στάσιμο
(το λινκ σου στο alter ego μου)
Πράγματι η θλίψη μπορεί να γεννήσει δημιουργία..κι όλα γίνονται για κάποιο σκοπό. Μην το ξεχνάς:-)
blacktulip έχεις δίκιο.Το μονοπάτι της θλίψης κάπου οδηγεί.Αρκεί να μην σε καθυστερεί η λύπη.
diVa μου συμφωνώ,όλα γίνονται για κάποιο σκοπό.Όπως εχω ξανά πει 'το παρελθόν φλερτάρει με το μέλλον'
Ε ψιτ κύριος.
Πολύ κρατησε το πένθος για τον Fermat.
Θέλουμε καινούριο ποστ.
Απ όλο το κείμενο, θέλω να κρατήσω μόνο μια φράση...
"Μια στιγμή είναι αρκετή για να σβήσει την λύπη μου"!
Τελεία!
Και ξεκινάει καινούρια παράγραφος...
oresti μου θα γίνει πολύ σύντομα αυτό που θες.
apsoy:Ίσως να έχεις δίκιο.Καινούρια παράγραφος για κάτι πέρα από τη φαντασία.
Δημοσίευση σχολίου