Ψάχνω να βρω το ποτάμι των ονείρων σου
μήπως και παρασύρει τη φαντασία μου
Θέλω να δω πέρα από το βλέμμα σου
εκεί που αρχίζει το πηγάδι της λύπης σου
Ψάχνω να βρω το λουλούδι της σκέψης σου
πέρα απ' τον λόφο, στον κήπο της χαράς σου
Μα ο χρόνος έχει παγώσει
απέναντι από το χαμόγελο σου
και ο χώρος μ' έχει κυκλώσει
καθώς τον πλημμυρίζει το χρώμα των ματιών σου
με ρωτάς αν υπάρχω
και σου λέω ότι ζω.
8 σχόλια:
Με έβαλες σε σκέψεις.
Υπάρχω για να ζω ή ζω για να υπάρχω;
Είναι φορές που νιώθω πως υπάρχω για να ζω, να ζω όμορφα, καλά, δημιουργικά.
Είναι φορές όμως, που νιώθω πως απλά υπάρχω χωρίς να ζω.
Δεν ξέρω.
Πολλά ερωτήματα μου θύμισες.
Υπάρχεις για τους άλλους και ζεις για τον εαυτό σου.
Υπάρχεις για τον εαυτό σου τόσο όσο και για τους άλλους, και ζεις για τον εαυτό σου επίσης τόσο όσο και για τους άλλους (και όταν λέμε άλλους δεν εννοούμε τον κάθε τυχαίο ε; ;-) ).
Καλώς ήρθες fish-bait στο βασίλειο μου.Φυσικά και δεν εννοούμε τον οποιοδήποτε.Όμως αυτή η ισορροπία που μου αναφέρεις δεν ξέρω αν είναι υπαρκτή!Το αφήνω στην κρίση του καθενός.
Γεννήθηκα άρα υπάρχω.Υπάρχω γιατί ζω, για μένα, για σένα, για όλους.Και ζω ψάχνοντας εμένα, εσένα, τους άλλους, όλους εκείνους που θα με βοηθήσουν να βρώ το μονοπάτι της ευτυχίας..
Περιγράφεις τόσο όμορφα μια απλή στιγμή φίλε μου!
Και σίγουρα, δεν είναι τυχαίο το πρόσωπο στο οποίο αναφέρεσαι...
Αυτή η "στιγμιαία αναζήτηση" είναι ίσως ότι πιο όμορφο έχει να προσφέρει η ζωή.
Χάνεσαι μέσα στις σκέψεις, σε απορροφάει ένα βλέμμα -όπως αναφέρεις στον τίτλο- και ξαφνικά... επανέρχεσαι... Ζεις!
mousitsa μου σωστός συλλογισμός.Μόνο που το μονοπάτι της ευτυχίας θα το βρεις μόνη σου και θα το διανύσεις
μέχρι το τέλος του.
Ναι δεν είναι τυχαίο το πρόσωπο φίλε μου.Είναι ... μοναδική!
Δημοσίευση σχολίου