Αιώνες τώρα περιπλανώμενος σε απόκοσμα μέρη αναζητώ το φωςπου κάνει την ματιά σου να γελά.
ταξιδιώτης στο χρόνο πίσω από μια μάσκα κρύβω την θλίψη
από φόβο μήπως πέσει κάτι στην αντίληψη σου
μήπως μάθεις το μυστικό μου.
Πιστεύω ότι είμαι τόσο κοντά
τόσο κοντά σε σένα
το φως είναι τόσο δυνατό
μέχρι την στιγμή που το σκοτάδι
θα επιστρέψει και πάλι
να σε πάρει μακριά.
τότε με βήμα αργό κρατώντας στα χέρια μου πεθαμένες ελπίδες
ανεβαίνω τα σκαλιά που οδηγούν στον μοναχικό μου θρόνο.
γονατίζω στο μαύρο ρόδο που στέκει εκεί ψηλά
και πετώ την μάσκα.
Στο ποτισμένο από δάκρυ χώμα σου
αφήνω τις ελπίδες μαύρο ρόδο
18 σχόλια:
Διακρίνω μια μελαγχολία.
Γιατί;;;
Η μάσκα μου άρεσε.
Διάβασε τις "μάσκες" του Ουράνη, που έχει άλλο ύφος βέβαια, αλλά εμένα η λέξη μάσκα πάντα μου το θυμίζει.
Όμορφο και πάλι diage!
Μάσκα, συμφωνώ με Ορέστη!Ωραίο ποιητικό αντικείμενο!!!
Εσύ την πετάς!Πάλι μου φαίνεσαι δυνατός, και δεν φοβάσαι να κρυφτείς...Είσαι αληθινός!Έίσαι εδώ!Και το ποιημά σου είναι εδώ και ζωντανό!
Την καλημέρα μου!!!
"μαύρο ρόδο"
πες μου πού να το βρω;
κι εγώ το ψάχνω...
Την καληνύχτα μου!
Δεν ξέρω ορέστη μου.Πραγματικά δεν ξέρω .
Όσο για τις 'μάσκες' του Ουράνη θα δω τι μπορώ να κάνω.
Πολλά φιλιά.
Ευχαριστώ μικρή μου λογοτέχνη για τα καλά σου λόγια
Δεν είμαι αληθινός καλή μου
Δεν είμαι τίποτα άλλο παρά ένα δημιούργημα της φαντασίας.
φιλιά
γιατί να είναι κακό να μας μάθει ο άλλος; να μπορέσει να μας καταλάβει;
δεν είναι λύτρωση αυτό;
όμορφο και μελαγχολικό το σημερινό!
κοπέλα με το καναρινί φόρεμα το προσέχω χρόνια τώρα.Σύμβολο του κάστρου μου στέκει εκεί ψηλά
Κανείς δεν το έχει δει και ούτε θα αφήσω ποτέ κανέναν καλή μου
Θα σε πάρει μαζί του στην θλίψη και δεν είναι όμορφο.
Ευγενία μου κανένας δεν μπορεί να μας μάθει ούτε να μας καταλάβει απόλυτα.
άλλωστε αυτό χαρακτηρίζει την μοναδικότητα του κάθε προσώπου.
Πάντα κρατάς κάτι για σένα που τις περισσότερες φορές ψάχνεις και ούτε εσύ ο ίδιος δεν το βρίσκεις στο πέρασμα του χρόνου.
Τα φιλιά μου να έχεις.
Η θλίψη γίνεται τραγούδι,
Καίει τα χείλι.
Άδεια τα απλωμένα μου χέρια,
γυρίζουν ματωμένα.
Κι εγώ δεν είμαι τίποτε άλλο παρά
Η Πριγκίπισσα αυτής της θλίψης.
Σκέφτηκα να αφήσω κι εγώ ένα μελαγχολικό σχόλιο. Να φορέσω τη μάσκα μου, για να σου δώσω κουράγιο.
Όμως, κάτι με έκανε να ακολουθήσω το παράδειγμά σου φίλε μου. Πέταξα κι εγώ τη μάσκα, και χαμογέλασα με ικανοποίηση. Ικανοποίηση γιατί η αναζήτηση συνεχίζεται!
Ξέρω καλά, πως όταν πετύχει το στόχο του ο diage, θα τελειώσει και ο λόγος της ύπαρξής του! Και κανείς μας δεν το θέλει αυτό...
Πριγκίπισσα στέκομαι πλάι σου ακούγοντας την μελωδία της θλίψης.
Αγαπητέ φίλε κούκε δεν έχω να πω τίποτα περισσότερο παρά μια καλησπέρα.
Πίσω από τη μάσκα
ένα χαμόγελο χλωμό
του φεγγαριού τη θλίψη
αντανακλάει..
ψάχνει τον ήλιο του
να βρεί, τον φωτεινό
να πάρει λάμψη απ'την αρχή
με νέο φεγγάρι..
κι ένα ρόδο μαύρο σκοτεινό
τη λύπη της ψυχής σου μαρτυράει..
θ' αφήσω μία δροσοσταλίδα κι εγώ
να σου δροσίσω την καρδιά σου
που πονάει!
Καλή συνέχεια** :)
Χμ... για να δούμε τι θα μάθω εγώ αυτή τη φορά!
Έχεις προσκλησούλα!
Μαργαρίτα μου όπως πάντα σχολιάζεις με τον μοναδικό δικό σου τρόπο.
Σε ευχαριστώ για την δροσοσταλίδα..
ότι καλύτερο με τέτοια ζέστη.
Ευχαριστώ για την πρόσκληση κοπέλα με το όμορφο καναρινί φόρεμα.
Καλέ μου Ιππότη,
Πέρασα να σου ευχηθώ
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ!!! :)
Καλό καλοκαίρι μαργαριτούλα.Να περάσεις όμορφα όπου και να βρίσκεσαι.
Δημοσίευση σχολίου