Περπατώ στο μονοπάτι που οδηγεί στο τέλος του κόσμου ακούγοντας το τραγούδι της ομορφιάς.Στο βάθος εκεί στα καταπράσινα δέντρα κάθεται η ποίηση και μοιράζει απλόχερα την γαλήνη.Πιο κάτω η μελωδία φλερτάρει με τον άνεμο και την θάλασσα σκορπώντας νότες στο βασίλειο του νου.Είναι ωραίο το τραγούδι της ομορφιάς.
Κάπου εκεί ψηλά κοντά στον λόφο της χαράς συνάντησα την δημιουργία.Έδινε χρώμα στα μάτια σου και άρωμα στην σκέψη σου.Στάθηκα πλάι σου χαμένος στις σκέψεις μου να σε κοιτώ.Σκέφτηκα ότι πρέπει να φύγω.Αλλά το σώμα ήταν αδύνατο να υπακούσει στις προσταγές του νου.
Τότε κατάλαβα ότι είμαι εγκλωβισμένος στο ποτάμι των συναισθημάτων.
Άπλωσε το χέρι σου νεράιδα και σώσε με.
8 σχόλια:
"εγκλωβισμένος στο ποτάμι των συναισθημάτων."
Diage έγραψες πάλι...
Ίσως μια από τις καλύτερες φράσεις που έχω διαβάσει σε blog. Ένας χείμμαρος είναι τα συναισθήματα, που σε παρασέρνουν από τη λογική!
Κούκε με πρόλαβες.
Έτσι είναι τα συναισθήματα.
Είτε για καλό, είτε για κακό, η ουσία είναι πως μας κρατάνε αιχμάλωτους.
"Αλλά το σώμα ήταν αδύνατο να υπακούσει στις προσταγές του νου.
Τότε κατάλαβα ότι είμαι εγκλωβισμένος στο ποτάμι των συναισθημάτων"
Είναι κάτι που μας συμβαίνει πολύ συχνά...Από τα συναισθήματα δεν μπορείς να ξεφύγεις...
Ναι φίλε έτσι είναι.Χάνεται ο έλεγχος της σκέψης.Βουτιά στο κενό Κούκε.Να δούμε ποιος θα μας σώσει.
Ναι γλυκέ μου Ορέστη αυτή είναι η ουσία.Θέλω όμως να μου προσδιορίσεις τις μορφές συναισθηματικής αιχμαλωσίας.
Όταν καταφέρεις να ξεφύγεις από τον εαυτό σου το ορμητικο ποτάμι γίνεται ένα ήρεμο ρυάκι oneiroparmenh μου.
Diage αυτό που ζητάς είναι μια πρόκληση ακόμα.
Να περιμένεις ιστορίες μου, που θα δείχνουν σημάδια αιχμαλωσίας.
Χαίρομαι που πάντα αποδέχεσαι τις προκλήσεις Ορέστη μου.
Δημοσίευση σχολίου