Ο άνεμος φυσά δυνατά.Ο ήχος του αέρα καθώς διαπερνά τις χαραμάδες του ξύλινου σπιτιού δημιουργεί ρίγος φόβου.Είναι αργά.Περασμένες δώδεκα.Εγώ μέσα κλεισμένος περιμένω να ξημερώσει.Κοιτώ δειλά από το παράθυρο μήπως και διακρίνω κάτι.Ένα φως που θα μου δώσει ελπίδες.θέλω κάποιος να είναι εδώ. Ίσως είναι μεγάλη η επιθυμία να φύγω από αυτό το σπίτι.
Μα δεν μπορώ γιατί φοβάμαι.Κάθομαι στην άκρη σκυφτός κάτω από το παλιό τραπεζάκι και περιμένω.Το κεράκι απέναντι μου, τρεμοσβήνει.Μάλλον τελείωσε η ζωή του.Το αρχοντικό ρολόι στον τοίχο μου κρατάει συντροφιά.Το κοιτώ συνέχεια μήπως και μου χαμογελάσει.Ο χρόνος έχει σταματήσει.Αργεί να ξημερώσει,όμως εγώ θα περιμένω.
Κοιτώ στον καθρέφτη και βλέπω το σπίτι μου.
Μα δεν μπορώ γιατί φοβάμαι.Κάθομαι στην άκρη σκυφτός κάτω από το παλιό τραπεζάκι και περιμένω.Το κεράκι απέναντι μου, τρεμοσβήνει.Μάλλον τελείωσε η ζωή του.Το αρχοντικό ρολόι στον τοίχο μου κρατάει συντροφιά.Το κοιτώ συνέχεια μήπως και μου χαμογελάσει.Ο χρόνος έχει σταματήσει.Αργεί να ξημερώσει,όμως εγώ θα περιμένω.
Κοιτώ στον καθρέφτη και βλέπω το σπίτι μου.
6 σχόλια:
Χχμμμ... η αγνή ψυχή -που βρίσκεται μέσα στο απαίσιο σώμα- περιμένει την αγαλίασή της.
Θέλει να πετάξει μακρυά από τη βρομιά που αυτό κρίβει μέσα του -κι ας φαίνεται απ'έξω "φρεσκοβαμένο"- αλλά ο φόβος για το άγνωστο την τρομάζει....
Δεν ξέρω αν σε γενικές γραμμές κάτι τέτοιο ήθελες να αποδώσεις. Στον ελάχιστο χρόνο που είχα για να το σχολιάσω, αυτό κατάλαβα. (έχουμε να πάμε και για ψάρεμα βλέπεις...)
(...και ψάρια δεν πιάσαμε)
Ναι φίλε μιλάω για το πραγματικό μας σπίτι.Είναι λίγοι αυτοί που ξέρουν που πραγματικά μένουν.
Δεν είμαι σίγουρη αν ξέρω που μένω, αλλά ξέρω που θα ήθελα να μένω.
Έπιασα τίποτα ή έλειψα πολύ και σας έχω χάσει αγαπητέ;
Καλώς ήρθες αγαπητέ μου oresti.Το σπίτι σου το ξέρεις μόνο εσύ.Το θέμα είναι να προσαρμοστείς με το χώρο σου.Δε νομίζω να με έχεις χάσει.Άλλωστε το διάστημα απουσίας σου ήταν πολύ μικρο.
Τελικά δεν σας έχασα.
Πολύ χαίρομαι.
Δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί αυτό.
Δημοσίευση σχολίου