Πέρα από τις φανταστικές γραμμές
βρίσκεται η ζωή σου
εκεί όπου τα ξωτικά μοιράζουν
στιγμές χαράς σε εκείνους
που δεν γέλασαν ποτέ
Ήρθα στα μέρη σου
να περπατήσω στα μονοπάτια της αγάπης
ρισκάροντας την εύνοια της λογικής
να αντικρίσω τους φόβους
που εγκλώβισαν στα βάθη της ψυχής σου
αισθήματα χαράς
να δακρύσω με το χαμόγελο σου
που είναι τόσο, μα τόσο
αληθινό
να πάρω απ το χέρι σου το σκήπτρο της λύπης
που το κρατάς σφικτά χρόνια τώρα
Ξωτικά τρέχουν ξωπίσω μου
Θαρρώ πως είμαι κοντά σου
16 σχόλια:
agaphmene mou DIAGE einai polu wraio...pisteyw oti antiprosopeyei ka8e neo ths epoxhs
να είσαι δίπλα!
Καλημέρα
πρώτη φορά στο blog σου. Θαυμάσιο το ποιήμα σου, αρμονισμένο στο περιβάλλον.
Πολλά φιλιά!
Καλώς ήρθες Ανώνυμε στα μέρη μου.Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε.
Πάντα θα είμαι δίπλα Ευγενία μου.Θα περιφέρομαι εκεί κοντά μα θα μαι δίπλα.
Καλώς ήρθατε αγαπητέ stiliano.Τιμή μου που σας άρεσε.Την καλησπέρα μου να έχετε.
Πάντα το στοιχείου του παραμυθιού έντονο!
Με πας σε άλλα μέρη...ξεχασμένα από τους πολλούς!
Σε αυτά τα ξεχασμένα μέρη Ορέστη μου όλα είναι μαγικά.Μου αρέσει να πηγαίνω συχνά εκεί.Διπλή χαρά όταν κάποιος είναι μαζί μου σε αυτό το ταξίδι.
Καλώς σε βρήκα κι εγώ στον
πανέμορφο κόσμο που έχτισες...
βγαλμένο από τα παραμύθια
"ρισκάροντας την εύνοια της λογικής" !!
Καλή εβδομάδα**
Μαργαρίτα μου ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.Χαρά μου που πέρασες από τα μέρη μου.
Ένα όνειρο δεν μπορείς ποτέ να το μοιραστείς
Μπορείς όμως να το ψιθυρίσεις
Να το ζωγραφίσεις
Να το τραγουδήσεις
Και να τ’ αφήσεις να θρέψει
Τα όνειρα κάποιου άλλου
Αρχικά, ωραία φωτογραφία!(την έχω βάλει και φοντο στο pc. χεχε)
Τελικά που βρίσκεται η αγάπη diage μου; Πίσω από τις φανταστικές γραμμές, στον κόσμο των ξωτικών; Χμ...Και εμείς γιατί την ψάχνουμε στην πραγματικότητα αν μόνο τα ξωτικά είναι σε θέση να μας χαρίσουν την χαρά;Είναι οι φόβοι μας τελικά που δεν μας αφήνουν να χαρούμε ή ότι δεν βρέθηκε κάποιος να πάρει από τα χέρια μας το σκήπτρο της λύπης; Εγώ δεν μπορώ δυστυχώς να απαντήσω... Σκέψεις και προβληματισμούς μόνο μου δημιουργεί το ποίημα σου, όπως και πολλά άλλα από τα ποιήματα σου. Σκέψεις και ερωτήματα που μπορεί να μην απαντηθούν, σίγουρα όμως σε οδηγούν στο να γνωρίσεις τον εαυτό σου, να αναλογιστείς τα θέλω σου, τα όρια σου, να ορίσεις τα όνειρα σου, να δώσεις όμορφες
αναρτήσεις...
Φιλιά πολλά!
Υ.Γ. Περιμένω ποστ. Την υπόσχεση μου την κράτησα. Χαχα!!!
πριγκίπισσα του πόνου η καρδιά, με σκήπτρο λύπης τη ζωή της αφεντεύει, έχοντας χάσει από καιρό την εύνοια της λογικής..Χαρά κι αγάπη-συναισθήματα εσείς βαθιά ξεχασμένα-ιππότες μιας αλλοτινής εποχής που υποτάχτηκαν στο σκήπτρο της λύπης, αποτινάξτε το ζυγό σας, κανετε το χαμόγελο όπλο και σπάστε το αβάσταχτο αυτό σκήπτρο, να ξαναγίνει η καρδιά ο δούλος της χαράς
Καλώς ήρθες Αναστασία στα μέρη μου.Το
όνειρο καλή μου είναι μόνο για σένα.Συμφωνώ μαζί σου,δεν μπορείς να το μοιραστείς αλλά μπορείς να το κάνεις κοινό.Παρόλο που και στο κοινό ακόμα το δικό σου κομμάτι παραμένει.
maroula μου η αγάπη είναι παντού.την απάντηση την έδωσες.Το θέμα είναι ποιος από εμάς είναι σε θέση να την δει.Θα ανταποκριθώ στο κάλεσμα σου το συντομότερο.
mousitsa μου χαρά μου που είσαι και πάλι εδώ.Ο προστακτικός και συνάμα αισιόδοξος τόνος του λόγου σου δίνει άρωμα ομορφιάς.Τα φιλιά μου να έχεις.
Δημοσίευση σχολίου