
Φοβισμένη μου μοιάζεις νεράιδα των ευχών
κρατάς στα χέρια σου ευχές ανθρώπων
μα δεν μιλάς
το πονεμένο σου βλέμμα με κρατά εκεί
πίσω από τα κάγκελα της λύπης
να σε κοιτώ
μα αλήθεια σου λέω δεν ξέρω τι πονάει περισσότερο
η σιωπή αντίκρυ της λύπης
ή εσύ απέναντι σε μένα
νομίζω πως ακόμα υπάρχουν εκείνες
οι παράξενες αγάπες στα βάθη του νου
καλά κρυμμένες πίσω από τα κρίνα της λογικής
τώρα φοβάμαι κι εγώ
κράτησε ένα από τα δάκρυα σου νεράιδα των ευχών
και πότισε τα χαμένα μου όνειρα