Σε είδα να κάθεσαι στον βράχο της μοναξιάς
χαμένη στον ωκεανό των σκέψεων σου
ζητώντας αγάπη
ο ουρανός κλαίει μαζί σου
Στέκομαι και ακούω την μελωδία της μοναξιάς
περιμένοντας ν' αντικρίσω το μαγικό σου βλέμμα
που είχαν πει ότι όποιος το δει θα
χαθεί για πάντα
11 σχόλια:
Κανείς δεν χάνεται...ποτέ!
Στο βλέμα δεν χάνεσαι, απλά περιπλανιέσαι.
Προσπαθείς να το καταλάβεις!
πολύ όμορφο Πρίγκηπα
Ναι γλυκέ μου Ορέστη το ίδιο λέμε.Όταν αρχίσει η περιπλάνηση στα μονοπάτια του βλέμματος είσαι ήδη χαμένος.Το θέμα είναι αν θα είναι για πάντα.
Σ ευχαριστώ γλυκιά τουλίπα.
Ομορφο και συναμα μελαγχολικο! Εκπέμπει μια ηρεμία,μια ηρεμία που γίνεται αισθητή με την μοναξιά που κυριαρχεί και δίνει στο ποιημα αυτήν την αίσθηση της μελαγχολίας! Χαρακτηριστικός ο τρόπος γραφης! Μιλάει στην ψυχή σου!
polu omorfo...
Και η φωτο που εβαλες...καταπληκτικη...εκφραζει απόλυτα αυτό που έχεις να πεις..
maroula μου.. σ ευχαριστώ.Τελικά είσαι καλύτερη στο να αναλύεις σκέψεις.Την επόμενη φορά ο ρόλος του γιατρού είναι δικός σου.
mousitsa που χάθηκες εσύ;Έχεις καιρό να γράψεις ποστ.Ευχαριστώ γλυκιά μου για τα καλά σου λόγια.
Είναι ωραία η μελωδία της μοναξιάς! Καιρό έχω να την ακούσω όμως...
Ρε Μαρούλα... πως φαίνεται πως είσαι φιλόλογος... ΜΠΑΜ από μακρυά κάνει! Και τι φιλόλογος ε? Πτυχιούχος! χεχεχε η τετάρτη έρχεται! :):)
Diage, τι παίζει με τη Μαρούλα? ε? Το γιατρό παίζετε??? :)
Τα λέμε φίλε μου!
Αγαπητέ φίλε κούκε τίποτα δεν παίζει με την Μαρούλα.Είναι ασθενής και είμαι ο γιατρός της!Τίποτα παραπάνω!χεχε
Δημοσίευση σχολίου